Напрыканцы кастрычніка ў выставачнай зале ДзУК «Брэсцкі АГКЦ» (вул. Савецкая, 54) расчыніла дзверы персанальная выстава народнага майстра Беларусі Івана Супрунчыка. Яна называецца «Майстар. Творца. Паляшук» і прысвечана прыгожаму юбілею дырэктара Цэнтра драўлянай скульптуры вёскі Цераблічы Столінскага раёна, паважанага і заслужанага чалавека.
Збіранне легенд і народных традыцый свайго краю, адлюстраванне іх у скульптурах, жывапісе і графіцы сталі галоўнымі накірункамі творчасці Івана Супрунчыка. «Я ўзяў сякеру і пачаў секчы з дрэва любой пароды: бяроза, дуб, альха, вярба. Але больш з дубу. Ішоў у лес, шукаў пасохлыя дубы і проста на корані высякаў тое, што задумаў. Усе работы зробленыя ў лесе. На пяньках. Так яны там і стаялі. Я потым пазрэзваў, – расказваў Іван Піліпавіч. – Трэба, штоб багата не секчы. Дрэва – жывое. Ты павінен яго прашчупаць сваімі рукамі. Яно ўжо не жывое, лічыцца, аднак застаецца як жывое. Будзе навекі тут стаяць…»
Так Іван Піліпавіч стаў «мужыком з сякерай»… Самым разумным са старажытных палескіх абрадаў народны майстар лічыць Дзяды – дзень памінання продкаў. Яскрава ўсвядоміў сам і вучыць іншых, як важна шанаваць памяць, зберагаць вопыт і ладзіць сувязь пакаленняў. Дзядам прысвечаны цэлы цыкл графічных работ: «Куцця», «Лапаціна», «Спрэчка за душу памерлага – у пекла ці ў рай?», «Перадача хлеба праз нябожчыка» ды іншыя. Усе яны цесна звязаныя з мясцовымі сказамі, якія запісаў на дыялекце.
Цікава, што спачатку Іван Супрунчык не расфарбоўваў свае «экспанаты». Рабіць гэта параіла маці, даўно нябожчыца. Але слушнай парады сын прытрымліваецца дагэтуль. Маці – дарагі аўтарытэт, яе вобраз можна знайсці ў большасці прац, як графічных, так і разьбярных. Пашанцавала майстру і з жонкай. Марыя Іванаўна дапамагала мужу ва ўсім. На жаль, таксама сышла ўжо ў іншы свет. «Кавід забраў дачку. Так што я застаўся адзін», – апавядаў майстар падчас сустрэчы.
Але Іван Піліпавіч з павагай увасабляе і захоўвае вобразы галоўных жанчын свайго жыцця. Шмат скульптур ён прысвяціў свайму бацьку, які не вярнуўся з фронту падчас Вялікай Айчыннай вайны, а таксама ўспамінам юнацтва. Аднак таленавіты творца не жыве толькі мінулым. Шмат яго прац прысвечана сучасным тэмам. У тым ліку Чарнобылю, пандэміі. Ён высек чалавека з камп’ютэрам замест галавы, з тварам у трох абліччах… Кажа, што даць асновы мастацтва ВНУ можа, аднак навучыць мысліць – наўрад ці.
Падчас вернісажу гучалі шчырыя віншаванні ад кіраўніцтва ўпраўлення культуры аблвыканкама, АГКЦ, Столінскага райвыканкама, Брэсцкай абласной арганізацыі ГА «Беларускі Саюз мастакоў», многіх іншых. Юбіляр правёў цудоўную экскурсію, распавёў пра кожны прадмет.
Разам з майстрам амаль за трыста кіламетраў прыехалі «Лядзецкія музыкі». У гэтым куточку Століншчыны захавалася адмысловая культура танцаў ды ансамблевай ігры на розных інструментах. Карацей, Палессе – яно і ёсць Палессе. Дагэтуль загадкавае і да канца не вывучанае, заўсёды самабытнае. Яго жыхары па сённяшні дзень нагадваюць, як многа мы страцілі і як важна зберагчы тое, што яшчэ не паспела знікнуць.
Наведаць выставу можна да 13 лістапада.
Хотите оставить комментарий? Пожалуйста, авторизуйтесь.