Рэспубліканскі фестываль нацыянальных культур праходзіць у Гродне летам, але берасцейцы ўжо зараз рыхтуюцца да яго. 18 сакавіка падчас выступлення калектываў Брэсцкага раёна на абласным песенным форуме «З любоўю да песні» можна было пазнаёміцца з патэнцыяльнымі ўдзельнікамі «Суквецця культур». Яны прадстаўлялі пераважна ўкраінскую і польскую культуру.
Наталля Нінічук і Наталля Янчук: з любоўю да Украіны і Беларусі. Фота Сяргея МОШЧЫКА
«Калі мы выступаем, то людзі плачуць…»
Дзве Наталлі з Кавярдзякскага сельскага Дома культуры (Брэсцкi раён) так «зацягнулі» ўкраінскія мелодыі, што адчуваўся iх сапраўдны сум па Радзіме. У нацыянальных украінскіх касцюмах з жоўта-блакітнымі стужкамі яны гатовыя былі не толькі спяваць, але і танцаваць, гукаць вясну на пагорках. А ў вачах такі запал і жаданне прадставіць родную культуру.
Наталля Нінічук нарадзілася ва Украіне, у Ратнаўскім раёне Валыні. Скончыла школу, затым акадэмію, выйшла замуж. Але ў канцы 90-х з мужам вырашылі паспытаць шчасця на Беларусі i перабраліся ў Брэсцкі раён. Тут пабудавалі дом, выхавалі дзвюх дачок. Яны, дарэчы, таксама спяваюць, іграюць на музычных інструментах.
Наталля Янчук — беларуска, але з украінскiмi каранямi – па маці. Усе родныя жывуць на Валыні. Педагог па адукацыі, працавала культработнікам.
— Мы дужэ любымо украiнські пісні, — выпальваюць субяседніцы.
Знайсцi адна адну ў Кавярдзяках ім было не складана, тут усе ведаюць усiх. «А калі хочацца спяваць, то душа вядзе», — упэўненыя артысткі. Разам пачалі спяваць гадоў пятнаццаць таму, тады ў вёсцы грымела група «Авацыя». Выконвалі песні на вуліцы, у хаце, падчас святаў. Наталля Нінічук стала ў ансамблі салісткай.
Украінскія песні і на беларускай зямлі вельмі добра ўспрымаюцца, зрываюць авацыі. А зараз тым больш. Магчыма таму, што ва Украіне неспакойнае становiшча, мяркуюць Наталлі.
— І калі мы выступаем, то людзі плачуць, — ледзь стрымліваюць слёзы суразмоўніцы. – Плачуць і апладзіруюць. Хаця ўвогуле ўкраінская песня вясёлая. І, напэўна, збліжае нашы народы. Ды і да Украіны тут рукой падаць. Беларусаў з украінскімі каранямі вельмі шмат.
Так што, калі пашчасціць, дзве сяброўкі, дзве Наталлі, якія выступаюць зараз дуэтам, пастараюцца здзівіць мілагучнасцю ўкраінскіх мелодый і гродзенскiх гледачоў.
Рукадзелле як генетычная памяць
Народны майстар Галіна Масюк з прыгарадных Цюхінічаў прадстаўляла на фальклорным свяце ў Брэсцкім раёне польскую культуру. Яна шматразовая ўдзельніца фестывалю нацыянальных культур у Гродне.
Спадзяецца туды трапіць і сёлета. Кажа, што такой адмысловай эмацыянальнай атмасферы, добразычлівасці і духоўнасці не адчувае нідзе, хаця шмат ездзіць. Яе бацька Зігмунд быў палякам, і памяць, што называецца, перадалася на генетычным узроўні.
— Рукадзеллем займаюся ўсё жыццё, — кажа майстрыха. – Цікавіць усё, што звязана з народнай творчасцю. Пачынала з вышыўкі традыцыйнага мясцовага касцюма. Затым захапілася народнай лялькай, лапікавым шыццём. Апошні напрамак асабліва яркі, разнастайны, нясе пазітыў, якога не хапае апошнім часам. Лапікавая коўдра была ў кожнай сям’і.
Па прафесіі жанчына педагог, зараз на заслужаным адпачынку, так што з’явілася больш вольнага часу. Яна ўпэўнена, што захапленне рукадзеллем дае магмымасць рэалізаваць сябе эмацыянальна, у творчым плане, прыносіць задавальненне сабе і тым, хто побач.
— А што датычыць умення, то яно ёсць у кожнага, магчыма, закладзена як генетычная памяць, — разважае Галіна Зігмундаўна. – Даўней гэтым займаліся ўсе матулі, бабулі і прабабулі. Кожная жанчына была рукадзельніцай. Гэта як жаночае ўменне прыгатаваць страву, накрыць стол. Рукадзеллем займалiся, як кажуць, і царыца, і простая сялянка. А пра беларускія вячоркі дык, мабыць, усе ведаюць. Ніхто не сядзеў склаўшы рукі па абодва берагі Буга.
…Адчуць да дрыжыкаў у каленках атмасферу, якая пануе ў сталіцы «Суквецця культур» майстрыха марыць яшчэ і яшчэ раз.
Хотите оставить комментарий? Пожалуйста, авторизуйтесь.